Katarzy byli istniejącym w XII-XIII w. ruchem religijnym łączącym elementy chrześcijaństwa z manicheizmem. Niechętni byli seksualności i małżeństwu, stosowali też surowe posty. Żyli w ubóstwie, sprzeciwiali się bogactwu, odrzucali wszystko, co pochodziło ze świata, w tym władzę świecką. Uznawani za heretyków, byli tępieni zarówno przez Kościół jak i państwo. W 1209 r. papież Innocenty III ogłosił przeciwko nim krucjatę. Prowadzili ją władcy Francji z wyjątkowym okrucieństwem, zdobywając dla swego kraju zajmowane przez katarów ziemie. Symbolicznym upadkiem kataryzmu było dziewięciomiesięczne oblężenie twierdzy Montségur w 1244 r., której obrońców następnie spalono żywcem, choć faktycznie katarzy walczyli jeszcze do 1255 r., gdy padła ich twierdza Quéribus. Pozostałych przy życiu katarów tropiła Inkwizycja.